Odma opłucna to dostanie się powietrza do jamy opłucnej. Normalnie pomiędzy dwiema blaszkami opłucnej jest próżnia, która warunkuje wypełnienie pęcherzyków płucnych powietrzem. Po dostaniu się do jamy opłucnej powietrza, uciska ono pęcherzyki płucne, z czasem płuco „zapada się” całkowicie i przestaje funkcjonować. Odma opłucna powstaje w wyniku pęknięcia płuca, albo na skutek urazu klatki piersiowej z otwarciem jamy opłucnej. Nieurazowe pęknięcie płuca z wytworzeniem odmy nazywane jest odmą samoistną.

   Urazowa odma opłucna może powstać w wyniku urazu klatki piersiowej ze złamaniem żeber i przebiciem płuca przez odłamek żebra, może to być też wynikiem przebicia klatki piersiowej ostrym narzędziem z zewnątrz. Drugi rodzaj odmy jest mniej niebezpieczny. Komunikacja płuca z górną opłucną i otoczeniem doprowadza do wyrównania ciśnień między otoczeniem a płucem. W przypadku odmy nie komunikującej się otoczeniem jest możliwy tzw. mechanizm wentylowy prowadzący do powstania dużego nadciśnienia w jamie opłucnej i płuca oraz wielkich naczyń dochodzących do serca.
   Bardzo rzadko zdarza się cykliczne pojawianie się odmy opłucnej w okresie miesiączki. Przyczyną jest dostanie się do tkanki płucnej komórek błony śluzowej macicy i ich rozplem w tym okresie.

   Objawy odmy są dość charakterystyczne i polegają na nagłym bólu w klatce piersiowej, a w zależności od rozległości odmy i stanu oddechowego mogą się pojawić duszności, niepokój i sinica.

   Leczenie dużej odmy polega na chirurgicznym założeniu do jamy opłucnej drenu, odessania powietrza i wytwarzaniu stałego podciśnienia. Małe odmy mogą być leczone odessaniem powietrza strzykawką i leżeniem, bądź samym leżeniem. W tym czasie zmiana okleja się tkanką włóknistą i następuje zamknięcie otworu. Powikłaniem odmy mogą być zrosty opłucnej i wytworzenie się płynu.