Niedoczynność tarczycy to choroba polegająca na niedostatecznym wydzielaniu hormonów przez ten gruczoł, przejawiająca się ogólnoustrojowymi zaburzeniami wynikającymi z niedoboru tych hormonów.

   Przyczyną niedoczynności tarczycy jest najczęściej uszkodzenie tarczycy wywołane jej przewlekłym zapaleniem, leczenie nadczynności tarczycy jodem promieniotwórczym lub operacja tarczycy. W rzadkich przypadkach niedoczynność mogą spowodować: naświetlania okolicy szyi promieniami rentgena, wady rozwojowe tarczycy oraz wady genetyczne (dziedziczne). Uszkodzenie tarczycy powoduje tzw. niedoczynność pierwotną. Jeżeli tarczyca jest nieuszkodzona, jej niedoczynność rozwija się w wyniku choroby przysadki, która wydziela niedostateczną ilość hormonu pobudzającego czynności tarczycy. Taki rodzaj niedoczynności jest określany jako wtórna.

   Rozpoznanie choroby opiera się na wywiadach, badaniu przedmiotowym i badaniach pomocniczych wykazujących obniżenie stężenia tyroksyny w surowicy poniżej 4,5 ug/100ml (51nmol/l) i, w przypadku pierwotnej niedoczynności tarczycy, wysoki poziom tyreotropiny w surowicy (powyżej 6 mU/l). Przy wtórnej niedoczynności tarczycy zawartość tyreotropiny w surowicy jest bardzo niska. Poziom cholesterolu w surowicy wzrasta powyżej 300mg% (7,8 mmol/l). Elektrokardiogram charakteryzuje się płaskimi załamkami krzywej.

   Leczenie choroby polega na stałym przyjmowaniu hormonu tarczycy – tyroksyny. Początkowo lek podawany w małych ilościach i dopiero stopniowo dawki są zwiększane.
W przypadku niedoczynności wrodzonej pełna poprawa raczej nie następuje, zwłaszcza jeżeli chodzi o wzrost i rozwój intelektualny dzieci. U dzieci starszych i młodzieży rokowania są lepsze, pod warunkiem, że leczenie zostanie podjęte wcześniej. U osób dorosłych dolegliwości ustępują pod wpływem leczenia, chociaż w przypadkach zaniedbanych i u osób w podeszłym wieku często leczenie ogranicza się do uzyskania tylko częściowej poprawy ze względu na złą tolerancję leków przez układ krążenia.