Miażdżyca to choroba zwyrodnieniowo-wytwórcza tętnic dużej i średniej wielkości. W wewnętrznej błonie tętnic oraz na rozroście tkanki łącznej odkładają się lipidy, wielocukry i sole wapnia, co prowadzi do zwężenia lub zamknięcia światła naczyń.
   Rozwój choroby jest powolny i przez długi czas nie powoduje żądnych dolegliwości. Wczesne zmiany w tętnicach występują już w dzieciństwie, jednak mogą się częściowo cofnąć lub pozostać w postaci nie zmienionej bądź z upływem lat przekształcić się w tzw. blaszki miażdżycowe.
   Objawy miażdżycy występują kiedy światło naczyń ulegnie znacznemu zwężeniu lub zostanie zamknięte. Następuje to z powodu zakrzepu powstającego na blaszce miażdżycowej, krwotoku do niej, owrzodzenia lub zwapnienia. Przy zamknięciu światła tętnicy wieńcowej dochodzi do zawału serca, tętnicy mózgowej – do udaru mózgu, tętnicy kończyn dolnych – do martwicy odpowiedniego obszaru kończyny.
Choroba ujawnia się najczęściej w 40-50 latach życia.

Częstość i występowanie miażdżycy.
Miażdżyca występuje na całym świecie, jednak jej częstość jest różna. Zależy to głównie od częstości występowania czynników odpowiedzialnych za powstawanie choroby. Częstość miażdżycy jest określana na ogół na podstawie zapadalności na chorobę wieńcową.
   Czynniki środowiskowe odgrywają kluczową role w rozpowszechnieniu miażdżycy. Te czynniki to m. in. sposób odżywiania i tryb życia. Spożywanie dużej ilości tłuszczów zwierzęcych, produktów bogatych w cholesterol, a także słodyczy sprzyja rozwojowi choroby. I odwrotnie – dieta uboga w tłuszcz, cholesterol, zawierająca oleje roślinne i duże ilości węglowodanów tzw. złożonych – zapobiega rozwoju choroby.
   Mało ruchliwy tryb życia i ograniczenie wysiłków fizycznych sprzyja powstawaniu miażdżycy, natomiast ruchliwy tryb życia zapobiega tej chorobie. Mało ruchliwy tryb życia oraz niewłaściwe odżywianie prowadzą do rozwoju takich chorób, jak otyłość, cukrzyca i zaburzenia gospodarki tłuszczowej, które bezpośrednio sprzyjają powstawaniu miażdżycy.