Marskość wątroby to przewlekłe uszkodzenie wątroby o różnej przyczynie, charakteryzujące się wieloma zamianami morfologicznymi. Zazwyczaj proces marskiej przebudowy wątroby rozpoczyna się od pojawienia się ubytku w czynnym miąższu i zastąpieniem go tkanką łączną. Zniszczenie komórek wątrobowych to najczęściej następstwo działania czynników zakaźnych lub chemicznych, i występuje zwykle w całym narządzie, ale o różnym natężeniu zmian w poszczególnych elementach budowy, w tzw. zrazikach. W nie uszkodzonych zrazikach lub w zdrowych częściach zmienionych zrazików dochodzi do regeneracji zniszczonych komórek wątrobowych. Jednak odbudowa miąższu następuje w sposób niepodporządkowany precyzyjnym zasadom architektury zdrowej wątroby, co pozwala rozpoznać marskość. Następna zmianą morfologiczną cechującą marskość wątroby są zaburzenia unaczynienia narządu. Guzki regeneracyjne oraz tkanka łączna uciskają naczynia krwionośne utrudniając wewnątrzwątrobowy przepływ krwi. Powstają też nowe, nieprawidłowe połączenia naczyniowe. Powyższe zaburzenia w ukrwieniu wątroby dodatkowo zmniejszają jej wydolność metaboliczną.

   Objawy choroby są zależne od stopnia zniszczenia czynnego miąższu oraz od rozmiarów i tempa przebudowy marskiej. Przebieg marskości wątroby może być zupełnie bezobjawowy lub dawać bogaty zespół objawów, aż do cech niewydolności wątroby i nadciśnienia wrotnego.

   Przyczyny. Choroba nie rozwija się w zdrowym narządzie. Poprzedzają ją zawsze różne formy zapalenia, często ostre zapalenie przechodzi w zapalenie przewlekle, a to w końcu w marskość. Najczęstsze przyczyny choroby to: nadużywanie alkoholu (marskość alkoholowa), zakażenie wirusami zapalenia wątroby B lub nie-A, nie-B (marskość pozapalna), przewlekle utrudnienia odpływu żółci (marskość żółciowa), niektóre leki, dziedziczne zaburzenia metaboliczne oraz wrodzone nieprawidłowości immunologiczne. U niektórych chorych nie udaje się odkryć czynnika etiologicznego. Takie przypadki nazywa się marskością kryptogenną.